De volledige naam van Brutus was Marcus Junius Brutus. Hij was de zoon van Marcus Iunius Brutus maior en Servilia Caepionis. Sommige bronnen zeggen dat er een mogelijkheid is dat Julius Caesar zijn echte vader was, maar dit is heel erg onwaarschijnlijk, omdat Caesar pas 15 was toen Brutus werd geboren, en de affaire tussen Caesar en de moeder van Brutus begon pas tien jaar later. In 77 v. Chr. werd de vader van Brutus vermoord, in opdracht van Pompeius. De oom van Brutus, Quintus Servilius Caepio adopteerde hem toen en Brutus heette vanaf dat moment Q. Servilius Caepio Brutus.

Brutus had een grote eerbied voor zijn oom, wiens naam Cato was. Zij politieke carrière begon toen hij zijn assistent werd, tijdens de gouverneurschap van zijn oom Cato over Cyprus in 58 v. Chr. Brutus leende geld uit aan de stad Salamis, maar met een rente van 48 procent. Hij keerde zo terug naar Rome als een rijke man en hij trouwde met Claudia Pulchra maior, een dochter van Appius Claudius Pulcher. 

In 49 v. Chr. brak er een burgeroorlog tussen Pompeius en Caesar uit. Brutus voegde zich bij zijn oude vijand Pompeius, die natuurlijk zijn oude vijand was, omdat hij zijn vader heeft laten vermoorden. Toen de slag bij Pharsalus begon, beval Caesar zijn officieren Brutus niet te doden in de strijd, maar hem gevangen te nemen, in het geval dat hij zichzelf vrijwillig overgaf, hem alleen te laten en Brutus te sparen. Pompeius verloor. Na deze nederlaag stuurde Brutus een brief aan Caesar, waarin hij zich verontschuldigde. Caesar vergaf hem meteen en vroeg waar Pompeius naartoe kon zijn gevlucht. Brutus zie dat hij naar Egypte was gevlucht, en hij loog hier niet over. Caesar ging dus ook naar Egypte. 

Caesar nam Brutus zelfs op in zijn vriendenkring. Ook benoemde Caesar hem als praetor urbanus, wat de stadsbestuurder van Rome was, en hij beloofde hem dat hij in 41 v. Chr. consul zou worden. 

Er was een voorspelling, dat de Parthen alleen door een koning konden worden verslagen. Caesar kan hier daarom erna gestreefd hebben koning te worden. De zwager van Brutus, senator Cassius, overtuigde Brutus dat hij mee moest doen aan de samenzwering tegen Caesar. Cassius had nog meer mensen gevraagd, en de meenste reageerden positief, maar op voorwaarde dat Brutus mee zou doen. Brutus betrok zich in het complot in 44 v. Chr. Ook zocht hij verder naar andere samenzweerders. Porcia, de vrouw van Brutus, kwam achter het complot in zijn slaap en zo werd zij de enige vrouw die betrokken was bij het complot tegen Caesar. Om haar moed te bewijzen bracht ze zichzelf een wonde toe. Meer over deze moord kun je lezen onder het kopje Caesar. 

Octavianus, opvolger en achterneef van Julius Caesar, en Antonius waren in oorlog, maar toen Octavianus hoorde dat Brutus op weg was naar Rome, sloot hij vrede met Antonius. Op 26 november 42 v. Chr. sloten zij zich dan ook samen, en samen met Lepidus. Ieder van hen stelde een lijst op van te vermoorden personen. Brutus was de leider van 8 legioenen en Cassius over 9, deze samen bestonden uit 80.000 soldaten. Twee legioenen bleven bij de vloot. Zij bestonden uit 17.000 ruiters, waarvan er 5.000 oosterse boogschutters te paard waren.

Brutus en Cassius waren in de minderheid, maar beheersten de zee wel met een vloot van 130 schepen, onder leiding van admiraal Ahenobarbus. Brutus en Cassius konden zo wel bevoorraad worden over zee, maar Antonius en Octavianus niet. De strategie van Brutus en Cassius was ook: wachten en verdedigen, totdat Antonius en Ocatvianus door hun voorraden zijn.

De eerste slag bij Philippi was op 3 oktober 42 v. Chr. Burtus won van Octavianus, maar Cassius werd verslagen door Antonius. Cassius klom op de top van de heuvel waar ze bij vochten, dacht te zien dat Brutus ook had verloren en pleegde zelfmoord. 

Brutus stopte met de strategie van het wachten en ging over tot een tweede slag. Deze tweede slag bij Philippi werd op 23 oktober 42 v. Chr. gestreden en Brutus verloor, maar aan beide kanten waren er grote verliezen. Na deze nederlaag vluchtte Brutus naar de heuvels die vlakbij lagen, met nog maar 4 legioenen. Op deze plek besefte hij dat zijn leven was verslagen en dat hij gevangen zou worden genomen. Hierom pleegde Brutus zelfmoord.